KARNIMIN İÇİNDE BİR UZAY BOŞLUĞU BÜYÜYOR

Tepe boyunca sıralanmış küçük beyaz evler gözlerini yummuş insanlara benziyor. Herkes derin bir uykuda. Sabahın ilk ışıkları, geçmiş ve bugün arasındaki o derin fakat ince zarı yırtıyor. Adını koyamadığım ve çok tanıdık gelen bir duygunun içine doğru kayıyorum. Aklıma uzun yıllar önce yaşadığım tren seyahatleri geliyor. Sanki zaman geçmemiş, hiç kimse ölmemiş gibi, yirmi yıl öncesindeki bir günün ya da benzer bir çok günün duygularının, aynı yoğunlukta canlandığını hissediyorum. Bugün yok oluyor. Doğdukları evlerden hiç ayrılmamış insanlar böyle mi hisseder? Sanki çocukluğumu geçirdiğim evin balkonundayım. Cırcır böcekleri yıllar öncesinden sesleniyor. Bir zamanlar kaçıp gitmek istediğim o aynılığın içine hazla gömülüyorum. Her günün benzer olduğun hissettiren o sıkıntı ve mutluluk duygusu artıyor. Evimizin balkonundan gördüğüm palmiyeler ve caddenin ortasından geçen ırmağın sesi. Sıcak yaz geceleri. Annem hep orada. Öyle olmaz mı? Herkes hep oradadır bir zamanlar. Bu böyle sürüp gidecek sanır insan. Zamanı kırmak ister. İçine doğduğu şeyi değiştirmek.. Bunun bir gün zaten olacağını düşünmeden. Günler o kadar uzundur ki. Çocuklar çocuk, anneler annedir hep. Bir zamanlar hantal sandığımız bedeni ile üzerimize abanıp bizi hırçınlaştıran zamanın, nasıl olup da aktığına şaştığımızda kaçacak yer de kalmamıştır artık. Şimdi burada, bu balkonda, güneş tepeleri ve denizi çoktan aydınlatmaya başlamışken, artık o günlere dönemeyeceğimi hissetmenin derin acısıyla birlikte, geride kaldığını sandığım o duygularla sarmalanmak, mutlulukla birlikte bir çeşit pişmanlık ve çaresizlik duygusu da yaratıyor. Geçmişin hatıraları kaybı tekrar tekrar kanatıyor. Karnımın içinde bir uzay boşluğu büyüyor.