MİNNET
Nefesini dinliyorum. Düzenli, hafif, ürkütmek istemez gibi yavaş. Senle ben bu odanın içinde yalnız. İki varken bir kalmama izin vermezsin diye bekliyorum. Tek ümidim bu. Sarılan kolların yok. Okşayan ellerin. Yanıma gelip uzanmıyorsun hiç. Uzanıp başını başıma, göğsünü göğsüme yaslamıyorsun. Ama izliyorsun ya beni. İşte bunu biliyorum. Dünyanın bilmemne meridyeni, kimbilir hangi ülkesi, hangi boylamında, olduğum o noktada, senin noktanın hemen yanında bir yerde bana bakıyorsun. Ben işte o zaman o noktada olduğumu biliyorum. Seni biliyorum. Beni biliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder