Yıkım devam ediyor. Bütün
kent sessizce toprağa gömülürken, en büyük binalar en önce gidiyor. Koşuşturan insanlar
görüyorum, ellerinde evrak çantaları. Önemli işleri olduğu belli. Dönüp bakmıyorlar.
Kimse, bir şeylerin gömüldüğünü görmek istemiyor. Omzunda bir çanta var. İçinde
yazıların. Sen bakıyorsun. Bakmasan da biliyorsun. Tırnaklarının içi çamurla
dolu. Gecenin bir vakti ellerini dünyanın göğsüne saplamışsın yine, anlıyorum. Bir
ayağımı altıma alıyorum, bir elim kitabı tutuyor, sedir gıcırdıyor, evin yaşlı
tahtaları dile geliyor. Eski bir ninniyi dinliyorum. Bahçe kapısı tüm ağırlığı
ile yavaşça açılıyor.
1 yorum:
Kendini gomuyor olmali dunyanin topragina, tirnaklarinda camur..
Yorum Gönder